Podchody kanikularne
Wprawdzie okres kanikularny nie sprzyja jakimś zdecydowanym posunięciom politycznym, ale niektóre tak czy owak trzeba podejmować, choćby ze względu na procedury traktatowe. Toteż po wyborach do Parlamentu Europejskiego, a którym Polska jak zwykle odniosła sukces, obsadzając wszystkie przydzielone jej 51 mandatów (52 poseł jest „wybrany”, ale ze względu na nierozstrzygniętą sprawę Brexitu pozostaje „w zawieszeniu”), ruszyły procedury skierowane na obsadzenie organu dysponującego prawdziwą władzą, to znaczy – Komisji Europejskiej. Tak zwanym „murowanym” kandydatem na nowego przewodniczącego KE by niemiecki owczarek pochodzenia holenderskiego Franciszek Timmermans, ale jego kandydatura wzbudziła sprzeciw państw Grupy Wyszehradzkiej, które w czasie swojej kadencji bezustannie i brutalnie sztorcował.
W rezultacie jego kandydatura nie przeszła, co w Warszawie otrąbiono jako wielki sukces, a tymczasem Nasza Złota Pani wysunęła na to miejsce kandydaturę pani Urszuli von der Leyen, która dotychczas dała się poznać jako najbardziej nieudolny minister obrony w powojennej historii Niemiec. Podobno w szeregach Bundeswehry zapanowała wesołość, ale o to mniejsza, bo ważniejsze jest to, iż kandydatura pani Urszuli potwierdziła intencję Naszej Złotej Pani, by realizować koncepcję „Europy dwóch prędkości” – która – jak pamiętamy – spodobała się jej bardzo jeszcze przed gospodarską wizytą w Warszawie 7 lutego 2017 roku. I rzeczywiście; Niemcy podzieliły się najważniejszymi funkcjami z Francją, dopuszczając też włoskiego socjalistę, a dla reszty zostały same ogryzki w postaci wiceprzewodniczącego Parlamentu Europejskiego, które przypadło pani Ewie Kopacz oraz pozostałym 13 pretendentom. Jak się pani Ewa przedostała przez to ucho igielne – tego nie wiem, ale może pomogła jej w tym lekcja chodzenia, której w swoim czasie udzieliła jej Nasza Złota Pani.
Co innego pani Szydło; poniosła porażkę w dwóch podejściach, co wywołało gorzką uwagę prezesa Kaczyńskiego, jakoby złamane zostało porozumienie. Jakie, kogo, z kim, za jaką cenę – tego swoim zwyczajem już nie powiedział. Z rządowych mediów dowiedzieliśmy się, jakoby Nasza Złota Pani dzwoniła w tej sprawie do premiera Morawieckiego, że go przepraszała i w ogóle – czuła się „zszokowana”, ale nawet jeśli tak było, co wcale nie jest pewne, to nie miało już to żadnego wpływu na sytuację pani Szydło. W dodatku Komisja Europejska wznowiła przeciwko Polsce procedurę w sprawie praworządności, co może doprowadzić do kolejnej skargi do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Konkretnie chodzi o Izbę Dyscyplinarną Sądu Najwyższego, pomyślaną przez rząd jako bicz Boży na sędziów. Sędziowie zaś – wiadomo; nie chcą mieć nad sobą żadnego bata, a do państwa mają tylko taki interes, żeby im płaciło. Pikanterii całej sprawie dodaje okoliczność, że pani Małgorzata Gersdorf, która jeszcze w roku 2017 nie zawsze wiedziała, czy jest, czy nie jest Pierwszym Prezesem Sądu Najwyższego, właśnie domaga się dyscyplinarki dla sędziego SN Kamila Zaradkiewicza, któremu ponoć zawieruszyły się jakieś akta. Ale – jak pamiętamy z „Przygód dobrego wojaka Szwejka”, sędziom co i rusz zawieruszają się jakieś akta, a porucznik audytor Bernis i kapitan Linhart nawet je sobie nawzajem złośliwie chowali – więc za akta nikt nikomu nie robiłby dyscyplinarki. Być może zatem chodzi o to, że pan prof. Zaradkiewicz, jeszcze jako urzędnik Ministerstwa Sprawiedliwości, w styczniu ub. roku potwierdził publicznie, że do Ministerstwa trafił list Światowej Organizacji Restytucji Mienia Żydowskiego z Nowego Jorku, zawierający szacunkową ocenę wartości roszczeń dotyczących tak zwanej „własności bezdziedzicznej” na bilion złotych, czyli ok. 300 mld dolarów. Za coś takiego należy się nie tylko dyscyplinarka, ale nawet szafot, czego doświadczam na własnej skórze w następstwie ujawnienia notatki z rozmowy pana Tomasza Yazdgerdiego i panem ambasadorem Jackiem Chodorowiczem z 25 października ub. roku.
Kiedy tak na arenie europejskiej odnosimy sukcesy, w nieszczęśliwym kraju naszym trwają przepychanki przed jesiennymi wyborami do Sejmu i Senatu. Obóz rządowy jest „silny, zwarty i gotowy”, chociaż i tu pojawiły się pewne nowe akcenty. Przemawiając na Jasnej Górze pan premier Morawiecki zaapelował o „zgodę”, co jest interpretowane jako próba wyłuskania jakichś uczestników z obozu zdrady i zaprzaństwa, żeby dodatkowo go osłabić. Niezależnie od tego prezes Kaczyński dobrodusznie zauważył, że „nie jest wieczny” i że w roku 2023 być może odejdzie z polityki. Poprzednio taką graniczną datą był roku 2027, więc ta zmiana może świadczyć nie tyle o samopoczuciu prezesa, co o świadomości, że załamanie koniunktury może nadejść wcześniej. Wtedy całe odium spadnie na następcę, na którego wyraźnie forsowany jest pan Mateusz Morawiecki, podczas gdy prezes Kaczyński będzie robił aluzje, że „dopóki ja byłem…” – i tak dalej. Dzięki temu obywatele będą pamiętać, że „za Kaczyńskiego” było tak dobrze, jak za Gierka – o czym pisałem jeszcze w pierwszym roku „dobrej zmiany” w artykule Exegi monumentum aere perennius, co się wykłada, że „wznoszę pomnik trwalszy od spiżu”.
Obóz zdrady i zaprzaństwa na tym tle sprawia wrażenie znajdującego się w rozsypce, bo właśnie Grzegorz Schetyna uległ molestowaniu ze strony szefa PSL Kosiniaka-Kamysza, by wspólnie zlać się w tak zwanej „silnej koalicji centrowej”. W takiej koalicji nie byłoby miejsca dla SLD, który z kolei musiałby zlać się z Nowoczesną, partią pani Nowackiej, panem Biedroniem, a być może również z panem Zandbergiem – o ile oczywiście przezwyciężyłby on niechęć do farbowanych lisów. Taki rozwój sytuacji Platformie może by nie pomógł, bo utraciłaby głosy sodomitów, gomorytów, „dziewuch”, co to robią dobrze innym dziewuchom, osobistych wrogów Pana Boga i tym podobnych – ale uratowałby Polskie Stronnictwo Ludowe. Siłą PSL był dotychczas aparat wyborczy, złożony z ludzi, którzy jeszcze za komuny poobsadzali wszystkie możliwe synekury w gminach wiejskich i małych miasteczkach. Ci ludzie, bez względu na to, czy w pierwszym, czy w drugim pokoleniu, doskonale wiedzą, że dopóki PSL ma reprezentację parlamentarną, to jest bezpiecznie, ale gdyby nie, to… Zatem PSL, wychodząc z Koalicji Obywatelskiej, zagrało va banque i Grzegorz Schetiño połknął ten haczyk, skazując Platformę Obywatelską na pełnienie roli mięsa armatniego dla „ludowców”. W przeciwnym razie aparat wyborczy przestałby służyć PSL-owi, tylko truchcikiem zacząłby przechodzić do obozu „dobrej zmiany” w nadziei, że dzięki temu nikt nie ruszy go z posad.
Po prawej stronie obozu rządowego sytuacja jest płynna, bo obok Konfederacji pojawiły się inne inicjatywy polityczne w rodzaju Revolution pana Mariusza Maxa Kolonki, „Białej Róży” zagadkowej księżnej Sapieżyny, nie mówiąc już o szukających swego miejsca w życiu weteranach ruchu „Kukiz 15”. Jeśli potencjalnie 10-12 procentowy udział zostanie rozdzielony na 4 formacje, to dobrze to nie wygląd, a zwłaszcza, że właśnie pan Robert Bąkiewicz powołał Roty Niepodległości, które „Gazeta Wyborcza” posądza o intencję utworzenia „państwa podziemnego”, które stosowałoby „karę śmierci” dla „zdrajców i łobuzów”.
Nauka przodująca i wsteczna
Jak zmieniają się mądrości etapu! Jeszcze 35 lat temu ustrój socjalistyczny uchodził za najlepszy (ze Związkiem Radzieckim na czele) i bardzo wielu utytułowanych naukowców dokumentnie potwierdzało to w swoich dziełach. Ale nie tylko to. Za Stalina pojawiła się nowa gałąź nauki, mianowicie „nauka przodująca”. Jej główną postacią był Trofim Łysenko, który śmiało odrzucił prawa dziedziczności i twierdził, że najważniejsze są „zmiany środowiskowe”. Stalinowi ta rewolucyjna teoria bardzo się spodobała, więc kto nie wierzył w Łysenkę, to miał przechlapane i to nie w niektórych środowiskach, tyko wszędzie. Toteż wszyscy przynajmniej udawali, że w Łysenkę wierzą, ale niektórzy chyba nie udawali. Na przykład pan członek PAN, prof. Kazimierz Petrusewicz wierzył w Łysenkę aż do roku 1964, kiedy Stalin już od ponad 10 lat był nieboszczykiem. Inną postacią reprezentatywną dla „nauki przodującej” był Stachanow, bo „obalił istniejące w nauce normy pracy” - i tak dalej. Z osiągnięciami „nauki przodującej” - oczywiście ad usum Delphini – sam się zetknąłem, kiedy w czytankach do II klasy szkoły podstawowej mogliśmy zapoznać się z różnicami między ZSRR i USA. Pamiętam, że w punkcie pierwszym sprowadzała się ona do tego, że „w ZSRR istnieje planowa gospodarka państwowa”, podczas gdy „w USA pracuje się bez planu”. Ktoś te podręczniki pisał i właśnie dzięki nim robił karierę naukową. Ale „nauka przodująca” nie zakończyła się bynajmniej ze śmiercią Stalina, bo w latach 60-tych, podczas studiów prawniczych, zetknąłem się z pracami naukowymi na temat „centralizmu demokratycznego”, a więc czegoś, czego nigdy nie było, nie ma i nie będzie. Ten „centralizm demokratyczny” był próbą rozwiązania kwadratury koła w postaci udowodnienia, że w „dyktaturze proletariatu” rozkwita demokracja. Nie potrzebuję dodawać, że „nauka przodująca” we wszystkich swoich postaciach, była konsekwencją dogmatu o wyższości ustroju socjalistycznego (ze Związkiem Radzieckim na czele). A z dogmatami – jak to z dogmatami – nie dyskutuje się z nimi, tylko przyjmuje do wiadomości – zgodnie z mądrością aktualnego etapu.
Kiedy jednak Związek Radziecki zmienił położenie – bo wcale nie przystał istnieć, a tylko przeniósł się ze Wschodu na Zachód - ustrój socjalistyczny utracił poprzednią pozycję – oczywiście nie na długo, bo tylko patrzeć, jak powróci – pojawił się nowy dogmat w postaci „globalnego ocieplenia”. Niedawni zwolennicy dogmatu o wyższości ustroju socjalistycznego niemal z dnia na dzień stali się wyznawcami dogmatu o „globalnym ociepleniu”, zgodnie ze skłonnością o której wspomina poeta: „Już z nowym wrogiem toczy walkę, już ma lodówkę, wózek, pralkę”… A skoro pojawił się dogmat, to odtworzyła się również „nauka przodująca”, której przedstawiciele z taką samą gorliwością tłumaczą przyczyny i konsekwencje „globalnego ocieplenia”, dzięki czemu zdobywają tytuły naukowe, obejmują katedry i instytuty, które z kolei dostają „granty” - bo teraz tak się to nazywa – no a poczciwi ludzie myślą, że to wszystko naprawdę, nie zdając sobie sprawy, że mają do czynienia tylko z kolejną edycją „nauki przodującej”. Ale „nauka przodująca” nie byłaby przodująca, gdyby tylko głosiła nowe dogmaty. Podobnie jak w czasach stalinowskich, jej celem jest wytresowanie społeczności ludzkich w pożądanych zachowaniach stadnych. Tym razem pretekstem są „gazy cieplarniane”, które ludzkość emituje ponad wszelkie granice przyzwoitości i propaganda zmierza do przekonania ludzkości, żeby przestała te gazy emitować. Wtedy klimat przestanie się ocieplać, dzięki czemu ludzkość uniknie ostatecznej katastrofy. Konkretnie zaś chodzi o rezygnację z paliw kopalnych jako źródła energii – bo to one właśnie, znaczy – paliwa – kiedy się spalają, wytwarzają zbrodniczy dwutlenek węgla, który działa destrukcyjnie na klimat.
Wszystko to pozornie trzyma się kupy, podobnie jak „centralizm demokratyczny”, chociaż pewne wątpliwości wzbudza choćby obserwacja pór roku. Jak wiadomo , następują one po sobie z zadziwiającą regularnością tylko dlatego, że nieznacznie zmienia się kąt padania promieni słonecznych. Chociaż elektrownie węglowe cały czas pracują pełną parą, emitując zbrodniczy dwutlenek węgla, to jednak po gorącym lecie nastaje chłodna jesień, a potem – mroźna zima i dopiero później – cieplejsza wiosna, lato i tak dalej, w kółko Macieju. Najwyraźniej kąt padania promieni słonecznych ma dla klimatu większą moc sprawczą, niż elektrownie węglowe i temu podobne urządzenia. Oczywiście za takie proste spostrzeżenie nikt żadnego grantu nie da, bo ono nie nadaje się do tresowania ludzi, podczas gdy opowieści o zbrodniczych emisjach – jak najbardziej. Jeszcze większe wątpliwości wzbudza okoliczność, że na przykład w epoce kredy na Ziemi było znacznie cieplej, niż teraz, chociaż nie było żadnych elektrowni węglowych, co to emitują zbrodniczy dwutlenek węgla. Poziom mórz był o 200 metrów wyższy od obecnego, bo nawet na biegunach średnia temperatura wynosiła prawie 5 stopni powyżej zera, w związku z czym nie było tam czap lodowych, w których mogłaby zostać uwięziona woda. Ale potem dlaczegoś się ochłodziło, na biegunach pojawił się lód, podobnie jak w wysokich górach, znaczna część wody została tam uwięziona, no i poziom mórz obniżył się mniej więcej do stanu aktualnego. Dlaczego w epoce kredy się ociepliło, podczas gdy później się oziębiło? Nauka przodująca nie dostarcza przekonującej odpowiedzi na to pytanie, bo trudno za taką uznać deklarację, że „jest zimniej, bo jest cieplej”. Odpowiedzi musimy tedy szukać poza środowiskiem „nauki przodującej” - no i oto doczekaliśmy się. Fińscy naukowcy, podobnie jak niezależnie od nich, naukowcy japońscy doszli do wniosku, że działalność człowieka ma dla klimatu znaczenie tak marginalne, że można ją śmiało pominąć. Oczywiście używają w tym celu naukowego żargonu, bo w przeciwnym razie nikt nie chciałby im wierzyć. Podobną sytuację opisuje w „Małym Księciu” Antoni de Saint-Exupery, kiedy to pewien turecki astronom podzielił się z innymi astronomami odkryciem jakiegoś niebieskiego ciała. Jednak ubrany był w tradycyjny strój turecki, toteż nikt mu nie uwierzył. Tedy przebrał się w strój europejski i jeszcze raz ogłosił swoje odkrycie, a wtedy wszyscy bez wyjątku mu uwierzyli. Oczywiście po ogłoszeniu komunikatu naukowców fińskich i japońskich, pojawiły się zjadliwe komentarze, że pewnie nie dostali grantów i dlatego głoszą takie antydogmatyczne herezje. Podobnie myślał pewien uczeń, który na lekcji został przez nauczycielkę poinformowany, że Fenicjanie robili szkło z piasku: „to nie jej wina – tłumaczył – ona tak musi, bo inaczej wylaliby ją z pracy”.
Ilustracja © Jerzy Krzętowski / za: www.newsweek.pl
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz