O ludziach takich jak ty, ciemniakach oświeconych, humanistach, oraz takich co myślą, że są psem; także o poetyce wojny i opisach pełnych grozy

Ludzie tacy jak ty?

Chyba już kiedyś o tym pisałem, ale nie zaszkodzi powtórzyć. Jak wszyscy pamiętają pracowałem kiedyś w tygodniku „Pani domu”, prócz rozmaitych rubryk poradnikowych, była tam też kolumna zatytułowana „Ludzie tacy jak ty”, popularnie zwana „Ludzioty”. Te ludzioty to była udręka redakcyjna, gorsza niż listy od zboczeńców, albowiem trzeba było przekonać czytelników, że różne świetlane postaci z przeszłości, są kropka w kropkę takie same, jak czytelniczki tego sławnego tygodnika. No, a poza tym skąd wziąć co tydzień nowego, sławnego ludziota? W epoce przed internetowej było to trudne. O ile mnie pamięć nie myli zwykle ludziotami zajmowała się koleżanka Iwona, którą z tego miejsca serdecznie pozdrawiam.

Pomyślałem o tej rubryce wczoraj, kiedy okazało się, że sławny dziennikarz Kamil D, wjechał najpierw w słupki na autostradzie A1, a następnie, kiedy już pojawiła się policja, wytoczył się z auta pijany w trupa i zaczął coś bełkotać.
Okazało się, że ma we krwi 2,6 promila, a to może oznaczać, że złoił wczoraj pól literka czegoś mocniejszego, po czym postanowił się przejechać autem do domu, na Śląsk. Teraz Kamil D, siedzi w areszcie i czeka na dalsze rozstrzygnięcia w swojej sprawie. Jak wiemy nie jest to pierwszy popisowy numer Kamila D, bo były także inne. Nie mam jednak zamiaru ich tu dziś omawiać. Idźmy dalej z tymi ludziotami. Jakiś czas temu wysłuchałem w radio reportażu o tym, że znany muzyk Zygmunt S, potrącił na pasach dwie osoby, chyba ze skutkiem śmiertelnym, ale pewności nie mam, bo kiedy próbowałem odnaleźć tę informację w sieci, nic się nie pojawiło. Są tylko doniesienia, że znany muzyk Zygmunt S, znalazł się w szpitalu, ale jego życiu nie zagraża niebezpieczeństwo. Ponieważ tak się złożyło, że ów sławny muzyk nagrał właśnie kolejny fantastyczny teledysk zatytułowany „Pola” postanowiłem zajrzeć do jego biogramu w wiki. Nie uwierzycie co tam znalazłem. Oto dziadek Zygmunta S, który wychował się w robotniczej dzielnicy Raków w Częstochowie, siedział w jednej celi ze Stefkiem Okrzeją i był bardzo ważną figurą w PPS. O czym rzecz jasna wspomina się tam z dumą i przejęciem. I niech mi nikt nie mówi, że niepotrzebnie napisałem książki o socjalizmie. Tak się składa, że w teledysku do nowego utworu Zygmunta S, znanego muzyka, mamy cały skład zasłużonych dla PPS i socjalizmu ludzi. Przede wszystkim jest tam Agata Buzek, tytułowa Pola, jest tam także aktor Jacek Braciak, a w tle widać Huberta Urbańskiego oraz inne osoby, przeze mnie nierozpoznane, które zapewne nie znalazły się w tym teledysku przypadkiem. Tak to już bowiem jest z socjalistami, którzy unieważniają szlachectwo ziemi i krwi, że muszą mieć jednak jakąś trampolinę, która ich wyniesie wysoko i pokaże wszystkim, że są inni niż reszta, ale jednocześnie są tymi sławnymi ludziotami. Polą musiała być Agata Buzek, to zrozumiałe, albowiem – jak poucza nas hrabia Richard Coudenhove – Calergi, wybory etyczne mają estetyczną podstawę. Piękno zaś Agaty Buzek, zarówno to zewnętrzne jak i wewnętrzne, a także jej warsztat aktorski nie podlegają dyskusji. Piosenka „Pola” ma być zdaje się manifestem, który zjednoczy opozycję, albo może inaczej – ułatwi jej wejście do szafy z naftaliną, w której zechce ona, postukując od czasu do czasu w drzwi z drugiej strony, doczekać do lepszych czasów. Nostalgia bowiem wyzierająca z tego teledysku i słów pieśni, ma charakter manifestu i programu politycznego.

Nie tak dawno zakończył się sławny proces Piotra N, człowieka, który bez prawa jazdy, bez ubezpieczenia samochodowego, potrącił na pasach kobietę. Wyrok sądu był jednoznaczny – Piotr N, jest niewinny.

I pomyślcie jakie to szczęście, że Przemysław Witkowski nie jeździ samochodem, a tylko rowerem. Jakie mamy, kurde balans, szczęście wszyscy.

Jak wszyscy pamiętają człowieka na pasach potrąciła także znana pisarka Katarzyna B. Od tego momentu jej kariera wystrzeliła jak rakieta, która wznosi się coraz wyżej i ani myśli spadać. To niezwykłe.

Pomyślcie co by było, gdyby ktoś z Was znalazł się w takiej sytuacji. Jak zostałby oceniony, jak by się czuł i co na jego temat pisałby media. A to wszystko są przecież ludzie tacy jak my, prawda?Tacy sami, a jednak nie tacy sami. Kiedy wczoraj dowiedziałem się, że pan Witkowski, pobity rzekomo przez faszystę, zajmował się – w wolnym czasie jak mniemam – wydzwanianiem do właścicieli firm i demaskowaniem pracujących u nich polskich, katolickich faszystów, zacząłem zastanawiać się, jak to jest z tym etosem. Do czego on służył w wymiarze istotnym i dlaczego nie objął na przykład Pyjasa? Etos, czyli coś czego nie ma w świecie realnym, a co jest tylko sumą pewnych ustaleń, zamkniętej grupy, wyrosłej na agenturalnej tradycji lewicowej, negującej szlachectwo ziemi i krwi, jest jak gaz paraliżujący. Jego zaś istotną funkcją, prócz paraliżowania słabych umysłów, jest utrzymanie wewnętrznej spójności grupy. Tego nie da się osiągnąć bez zanegowania wskaźników jakościowych i ilościowych dostępnych dla zmysłów i rozumu, a także dających się przez ów rozum i zmysły ocenić. To etos sprawia, że Agata Buzek jest powszechnie uważana za kobietę piękną i inteligentną, choć wszyscy widzą jaka jest rzeczywistość. To etos sprawia, że Katarzyna B, uznawana jest za pisarkę, choć środowisko otwarcie z niej szydzi, że ostatnia książka jest wybrakowana, bo zabrakło w niej akcji. To etos sprawia, że człowiek nie potrafiący grać i śpiewać – sławny muzyk Zygmunt S, ciągle utrzymuje się na wszystkich top listach, a ja, jadąc samochodem, boję się włączyć radio, żeby go znów czasem nie usłyszeć. To etos powoduje, że Piotr N, zaczynający karierę od włamania do sklepu, o czym pisze nam ciotka wiki, stał się sławnym, młodocianym opozycjonistą, a potem jeszcze sławniejszym, dojrzałym redaktorem. Ktoś powie, że ja trochę żartuję, a trochę szydzę. Oczywiście, że tak, nie ma bowiem żadnego etosu. Jest tylko grupa ludzi, która ciągnie za sobą tradycję zawierającą się w gotowości do wykonywania wszelkich usług propagandowych i politycznych w imię zachowania przywilejów i spójności. To jest socjalizm właśnie, a do tego socjalizm z ludzką twarzą Agaty Buzek. I tak jak napisałem, żeby w ogóle istnieć musi ów socjalizm negować takie rzeczy jak jakość, a skoro tak, to musi narzucać własne kryteria. I z tym mamy do czynienia na co dzień. Bełkocący dureń nazwiskiem Przemysław Witkowski tytułowany jest wykładowcą akademickim.

Musi też wspomniana organizacja negować jakości moralne, a więc prowokacja nie jest już czynem haniebnym, a donosicielstwo to powód do chwały. Dlaczego tak? Albowiem spoistość grupy, która rozrasta się, bo przybywa potomków starych działaczy, nie da się utrzymać inaczej. Nie ma bowiem dziedziczenia w tym świecie, jest tylko jego pozór. Obawa zaś, że przywileje zostaną zawłaszczone przez kogoś, kto po prostu umie śpiewać, albo sprzeda więcej książek niż Katarzyna B. jest paraliżująca. A wiecie co jest najśmieszniejsze? Że ta banda uważa iż stoi na straży wolności politycznych. Naszych wolności. I to jest naprawdę niesamowite – wynajęci kanciarze stróżami wolności. Czas jeszcze raz ponazywać rzeczy po imieniu.

Zapraszam do księgarni www.basnjakniedzwiedz.pl a także do księgarni Przy Agorze i do sklepu FOTO MAG.

Zapraszam też na stronę www.prawygornyrog.pl

O demonizacji i sprzedaży

Nigdy nie zapomnę pierwszego spotkania tak zwanych blogerów, które odbyło się w hotelu Europejskim, przed wyborami w roku 2010. Nikt wtedy ani toyaha, ani mnie nie widział na oczy i po raz pierwszy w zasadzie się ujawniliśmy. Przyszło mnóstwo ludzi, bo wielu czytelników chciało nas zobaczyć. Przyszli również tacy, którzy chcieli sprawdzić na czym polega ta nasza niezwykłość. Wiem z całą pewnością, że wielu było rozczarowanych. Wyglądaliśmy normalnie, a ja wręcz biednie. Byłem wtedy bardzo chudy, a Jarek powiedział mi po latach, że kiedy mnie zobaczył po raz pierwszy, myślał, że mam raka trzustki. Póki co, tfu, tfu na psa urok, nie mam. No i trochę przytyłem od tamtego czasu. Wyglądaliśmy normalnie, jeden gruby, drugi chudy i gadaliśmy normalnie, bo tak to już jest. Ludzie zaś sądzili, że zobaczą coś niezwykłego. Po tym naszym spotkaniu pojawiło się wiele nowych blogów, a ja – ponieważ mam tak zwanego nosa – byłem pewien, że ich stylizacja i kokieteria, są wynikiem tamtego spotkania. Wiele osób pomyślało wtedy, że skoro my wyglądamy tak głupio, to oni mogą prowadzić swoje blogi z lepszym skutkiem i przyciągnąć więcej czytelników. Nie wymienię nicków, ale powiem tyle, że już nie ma tych blogów. My zaś ciągle jesteśmy. O co innego bowiem chodzi. To trochę tak, jak z Patlewiczem, który napisał po swojemu I tom Baśni jak niedźwiedź i nazwał to „skarbczyk prawdziwego Polaka’, czy jakoś podobnie, albowiem koniecznie, już na samym początku, musiał oznajmić czytelnikom, że ma ich za durniów. I do głowy mu nie przyszło, że naśladuje w ten sposób XIX wieczne, żydowskie wydawnictwa wypełniające niszę patriotyczno-religijną. To jest poziom refleksji dla takich istot niedostępny, albowiem przebywają one w sferach od ziemi odległych i tam słuchają wydobywającej się nie wiadomo skąd muzyki. No, ale do rzeczy. O czym ja chciałem dziś opowiedzieć, anonsując się takim długim wstępem? Oto zadzwonił wczoraj Szymon i powiedział, że w „Do rzeczy” ukazał się tekst o Leopoldzie Okulickim, który był agentem NKWD. Ja się oczywiście zbulwersowałem, albowiem zapomniałem już, że Zychowicz opisywał to wcześniej w swojej książce „Obłęd 44”. Nie można niestety przeczytać całości nowego tekstu Zychowicza, ale początek jest taki:

Generał Iwan Sierow był jednym z najinteligentniejszych, a jednocześnie najbardziej bezwzględnych i zbrodniczych oficerów tajnych sowieckich służb. Były szef KGB i GRU jeszcze za życia stał się czekistowską legendą. W trakcie swojej długiej kariery zaplanował i nadzorował setki ściśle tajnych operacji. Miał dostęp do największych sekretów Związku Sowieckiego.

Po co Zychowicz pisze takie rzeczy i jak się to ma do meritum? Nie muszę czytać całego tekstu, żeby na to pytanie odpowiedzieć – ma się nijak, albowiem sprawa agenturalności Okulickiego, jest sprawą poważną i omawiana powinna być na gruncie propagandy państwowej, a do tego jak najbardziej serio. Tymczasem, mały Piotruś, zaczyna swój kawałek od podniesienia sobie samooceny opisywaniem demonicznego, sowieckiego generała, który wymordował Polaków w Katyniu, wysiedlił Tatarów z Krymu, a jakby tego było mało, zmusił do współpracy Okulickiego. To jest styl charakterystyczny dla osób, którym się wydaje, że niezwykłość tekstu, na którą zwracają uwagę czytelnicy, polega na mnożeniu takich właśnie wstawek. To jest rys charakterystyczny dla ś.p. Wieczorkiewicza, który w swoich pogadankach używał podobnych formuł i mrużył przy tym oczy z zadowolenia. Oto udało mu się opisać kolejną sytuację bez wyjścia, sytuację, której konsekwencje odczuwamy do dziś i której nie możemy zrozumieć bez światłych wskazówek emitowanych przez niego właśnie. Ja nie za bardzo lubiłem teksty i przemowy produkowane przez Wieczorkiewicza, a kiedy już zaczął go naśladować Zychowicz, resztki sympatii dla tej metody, odleciały ode mnie niczym spłoszone motyle z kępy maciejki. Pozostało znudzenie i przekonanie, że poza tą formułę, przeznaczoną dla coraz młodszych czytelników, Zychowicz nigdy nie wyjdzie. I tak z pewnością będzie. No, ale problem został postawiony i nie dotyczy on Okulickiego, ale roli jaką Powstanie Warszawskie odgrywa w świadomości zbiorowej. Jasne jest, że nie zatrzymamy demaskatorów, którzy będą pisać o mordowaniu żydów w Warszawie, o tym, że powstańcy zamiast walczyć gzili się z łączniczkami i pielęgniarkami, że Okulicki był agentem. To są wszystko ludzie, którym wydaje się, że czytelnik pożąda sensacji. Im tańsza sensacja tym większy zrobi się na niej obrót. To jest myślenie idioty, w dodatku agresywnego. W myślenie to osuwa się powoli cała akademia, produkując śladowe ilości ważnych książek i tamując, albo wręcz wstydząc się dyskusji o nich. No i rzecz jasna spoglądając tęsknym okiem ku obszarowi zwanemu „popularyzacją treści”. To jest – powtórzę – obłąkanie. Moja ocena nie wynika z przemożnej chęci dokształcania nieuków, i tamowania taniej propagandy, ale z kalkulacji. Obniżanie jakości refleksji prowadzi do zamknięcia i unieważnienia rynku. Prowadzi do tego, że kilka kontrolujących budżety na wydawnictwa osób, decydować będzie o tym co się pisze i dla kogo. Osoby te, po chwilowym i bardzo iluzorycznym triumfie jaki daje awans w hierarchii niejawnej, dostaną w pewnym momencie do ręki klucz i polecenie, żeby tym kluczem zamknąć całą budę z napisem „Uniwersytet”, albo żeby przekazać ją komuś, kogo istnienia, owi spryciarze dziś jeszcze nawet nie podejrzewają. I to nie jest sytuacja przypadkowa, ale metoda, a jej wzory można z całą pewnością znaleźć w przeszłości, również tej odległej. Trzeba tylko dobrze poszukać.

Wróćmy do Okulickiego. On był demonizowany przez wielu bardzo autorów. Demonizowali go także sowieci, pisząc, że to „generał o strasznym obliczu”, bo oni też chcieli sobie podnieść samoocenę. Oto schwytali w klatkę niedźwiedzia i teraz się z nim rozprawią publicznie. Dokładnie w ten sam sposób pisze Zychowicz i jeśli to nie jest trop prowadzący nas ku agenturalności w najgorszym razie albo ku pożytecznemu zidioceniu, to nie nazywam się coryllus.

Z przyczyn niezrozumiałych, państwo nasze, firmowane przez Dobrą Zmianę, postanowiło zawęzić obszar swojej aktywności propagandowej do tak zwanych żołnierzy wyklętych. Powstańców zaś z Warszawy trochę sobie odpuściło i przez to oni są zagospodarowywani przez gender, marsze równości i Zychowicza. Tak oczywiście wolno, ale chciałem zwrócić uwagę na to, że powinna się – wobec coraz liczniejszych wystąpień demaskatorów za 5 groszy – rozpocząć jakaś debata z udziałem uznanych autorytetów na temat tego, jaką rolę w naszej współczesności odgrywa narracja historyczna i jaką metodą powinna być ona wpleciona w propagandę państwa. Wygląda bowiem na to, że każda ulica i każdy dom, gdzie działo się coś istotnego, może być wdzięcznym obiektem do odwracania znaczeń i przekręcania sensów. No, ale państwo powinno mieć jakąś swoją odpowiedź na te akcje, albo gotowy do dyskusji zespół polemistów. No, ale o czym ja gadam, jak mi wczoraj Szymon przypomniał, że prof. Żaryn promował swego czasu Patlewicza.

Ja oczywiście wiem, że problem, z którym próbuję się tu zmierzyć, był wielokrotnie wyszydzany, drwiono z tego nawet w sławnym, emitowanym dawno temu w telewizji, węgierskim filmie pod tytułem „Kojak w Budapeszcie”. Ktoś to jeszcze pamięta? Ja tak, jak najbardziej. https://www.youtube.com/watch?v=ZV6hjON4h7Q
Niczego to jednak nie zmienia. Nie chodzi bowiem o to, by narzucić jedną, oficjalnie obowiązującą wersję wydarzeń, ale o to, by ocalić rynek treści i umożliwić polemikę poważną, która nie zacznie się do słów – największy, najsilniejszy i najgroźniejszy czarownik Sauron, przyjdzie tu zaraz i jak, pardon, pierdnie, to wszyscy pozlatujecie z krzeseł. To jest dziecinada i wstęp do sprzedażowej katastrofy na skalę niespotykaną. To mówiłem ja – coryllus – człowiek, który sprzedał wczoraj dwa tytuły naukowych opracowań pod redakcją Grzegorza Kucharczyka. Jeden w godzinę – 10 egz. a była sobota, na dworze 28 stopni Celsjusza – drugi zaś – 20 egz. w osiem godzin, a był sobotni wieczór, który zwykle zniechęca ludzi do myślenia o naukowych opracowaniach, szczególnie tych dotyczących Niemiec, a co dopiero mówić o ich kupowaniu. No, ale wiem przecież, że są ludzie, na których to nie zrobi wrażenia, podobnie, jak my, blogerzy, przemawiający po raz pierwszy do czytelników w hotelu Bristol, dziewięć lat temu. Kto by się bowiem przejmował jakąś sprzedażą, to jest dla prawdziwych naukowców, rzecz uwłaczająca godności. Na tym zakończę, dodam tylko, że nie zamierzam rezygnować z dalszej działalności i jutro znów zamówię trochę naukowych opracowań, żeby zarobić uczciwie kilka stówek, nie ruszając się z krzesła. Pa, miło się gawędziło….

Zapraszam do księgarni www.basnjakniedzwiedz.pl oraz do księgarni Przy Agorze a także do sklepu FOTO MAG przy stacji metra Stokłosy.

Zapraszam także na stronę www.prawygornyrog.pl

O oświeconych ciemniakach

Tytuł zapożyczyłem z komentarza Grzeraltsa, a opowiadał będę dziś o specjalistach od wszystkiego. Nigdy nie zapomnę swojego egzaminu na studia. Zapytano mnie wtedy dlaczego ja, mając taki piękny zawód, a wszyscy wiedzą jaką szkołę zawodową kończyłem, chcę zostać historykiem sztuki. Nie pamiętam co odpowiedziałem, bo byłem bardzo zdenerwowany, ale musiałem wypaść przekonująco. Przez całe studia nikt nigdy nie usiłował tej mojej decyzji kwestionować, podważać, czy w jakiś sposób komentować. Może poza Michałem Nowosielskim, który parę razy poczuł się w obowiązku wyjaśnić jakimś ludziom, nieznanym mi zupełnie, że jestem takim oto dziwadłem, co po technikum leśnym poszło na historię sztuki.

Przez całe życie bardzo się pilnowałem, by nie ingerować w kompetencje innych, no chyba, że ktoś wyraźnie i jawnie zdradzał ich brak. Nie lubiłem też przyglądać się cudzej pracy i jej komentować, a to z tego powodu, że kilka lat pracowałem w tak zwanym newsroomie, który niektórzy dziś określają mianem open space. To jest koszmar. Cały czas ktoś zagląda w komputer i o tym, by się jakoś skupić nie ma mowy. Ciśnienie jednak jest i trzeba robić swoje, bez względu na wszystko. Nienawidziłem tego i nienawiść ta została ze mną do dziś. Dlatego lubię pracować sam i swoim współpracownikom daję zawsze dużo swobody, co nie jest do końca słuszne, ale inaczej nie potrafię. Nie przypominam sobie, i uważam, że to była jakość sama w sobie, by ktokolwiek z moich kolegów na studiach, albo ktoś z wykładowców zabierał głos w sprawach odległych od jego zawodowych zainteresowań. Okay, nie widziałem tych ludzi w życiu codziennym, ale nawet politykę komentowano oszczędnie, choć wiadomo było, że wszyscy byli za UW, albo UP i za Mazowieckim. O tym, by ktokolwiek wypowiadał się na temat lasu, nie było mowy. To by dopiero było kuriozum. Więcej – do dobrego towarzyskiego tonu należało wyrażanie zdziwienia, że istnieją takie organizacje jak Polski Związek Wędkarski – tak jakby to było dziwactwo jakieś, samo w sobie. Dzisiaj, kiedy zaglądam na profile kolegów i koleżanek, których pamiętam ze studiów, nie mogę się nadziwić. Wszyscy, albo prawie wszyscy znają się na ekologii, mają wyrobione zdanie na temat szkodników drzewostanów dojrzałych, posiedli całą wiedzę o prowadzeniu wyrębu, a niedługo zaczną pouczać jeden drugiego na okoliczność trzebieży wczesnych i późnych. Czekam aż dojdzie do rozpoznawania pędów bezlistnych i drewna bez kory. A dojdzie na pewno. I co ja mogę wobec tak postawionych kwestii zrobić? Sam nie wiem. Mogę zaapelować, żeby może spróbowali zainteresować publiczność swoją specjalizacją. To są przecież bardzo ciekawe rzeczy. Oni tego jednak nie zrobią. A jakby tego było mało, każdy kto spróbuje wkroczyć na teren, gdzie czują się kompetentni zostanie potraktowany jak wróg. To jest pewne. Na lesie bowiem znają się wszyscy i wszyscy autorytatywnie mogą się w kwestiach gospodarki leśnej wypowiadać. Co innego historia sztuki i inne humanistyczne dziedziny. To jest wąska specjalizacja dostępna umysłom wybitnym i niezwykłym. To nie prawda. Wszyscy o tym dobrze wiemy, a ja poprzez dawne sentymenty, pozostanę tu przy tej formule łagodnego szyderstwa i dalej się nie posunę. Rzecz bowiem ma kontekst szerszy, a imię jego „żebranina o chwilę uwagi”. Oto Jan Hartman ujął się publicznie za Kamilem D, kierowcą, który mając we krwi 2,6 promila wsiadł do samochodu i wjechał na autostradę. Czy Hartman musiał zabierać głos w tej sprawie? Nie musiał, ale jego popularność pikuje w dół, a do końca sierpnia, kiedy to weźmie udział w tym antykościelnym marszu upamiętniającym spalenie na stosie agnostyka, jeszcze daleko. Musi więc coś zrobić, by media o nim pamiętały. No ale Hartman to wykładowca akademicki, ma nawet jakiś dorobek, po co on się angażuje w takie idiotyzmy, czy nie rozumie, że to go degraduje? Jeśli ktoś nie ma tego szczęścia i nie załapał się do dzielenie budżetów, a jest tylko „z dorobkiem”, a do tego jeszcze pokazywał się w mediach, nie może postępować inaczej, bo zginie. Wszyscy o nim zapomną. Popularność to spirala, która się rozkręca i nie ma mowy o tym, by się zatrzymała, szczególnie jeśli ktoś wpadnie na pomysł, że będzie ją „sprytnie” stymulował angażując się we wszystkie medialne hucpy. To jest początek katastrofy. Mnie wcale nie jest żal Jana Hartmana, marzę wręcz o tym, by jak najprędzej się wykoleił, żeby już nie trzeba go było oglądać w internecie i w gazetach. Pozostaje jednak pytanie – dlaczego Jan Hartman nie próbuje nas zainteresować dziedziną, w której się specjalizuje? Otóż dlatego, że wie on doskonale iż jego specjalizacja i kariera to jeden przekręt i hucpa. Rozumie też, że nikt nie będzie traktował poważnie ani przedmiotu jego badań, ani stosowanych przezeń metod. Najmniej zaś serca i zrozumienia znajdzie wśród swoich kolegów z uczelni. Tak to już jest. Nie ma więc pan Janek wyjścia i musi gwiazdorzyć.

Wczoraj w gazowni ukazał się tekst o torturowaniu więźniów w Polsce. Okazało się, że torturowany więzień to ten morderca Kristiny z Dolnego Śląska. A znęcanie się polegało na skuciu mu kajdankami rąk i nóg, a także na podniesieniu go za ramiona do góry. Jest już specjalna organizacja, która się przypadkami takich tortur w polskich więzieniach zajmuje.

Palikot, jak to zostało wskazane w jednym z komentarzy, wzywa do prowokacji, namawia wręcz ludzi do tego by zaczepiali innych i pozwalali się bić. To jest niezwykłe jeśli weźmiemy pod uwagę, że parę lat temu Palikot domagał się wypatroszenia Lecha Kaczyńskiego, pokazano to nawet w Wiadomościach. Nikt z obecnie protestujących przeciwko zezwierzęceniu prawicy nie wypowiedział się w tej sprawie. To jest, moim zdaniem, zadziwiający przykład organizacyjnej dyscypliny. Szczekają tylko na hasło i zawsze bez refleksji.

Wczoraj w Białymstoku, odwojowanym dla sił światła, prawdy, dobra i piękna, odbyła się manifestacja solidarności z LGBT. Nie wiem dlaczego podobna manifestacja nie odbyła się w dwa miesiąca temu w Londynie, gdzie zaczepiono w metrze dwie lesbijki, najpierw je upokorzono, a następnie pobito. I nie było w całym, wielkim pociągu żadnego rycerza, który by się za nimi ujął. Czy to nie dziwne? Na ulice Londynu nie wyszedł marsz solidarności z tymi dziewczynami, a polskie organizacje LGBT nie wydały oświadczenia w tej sprawie. Ja oczywiście rozumiem, dlaczego tego nie zrobiły, ale nie oznacza to, że nie mam prawa wskazywać tej niekonsekwencji. Jacek Dehlen wziął cywilny ślub ze swoim kolegą w tym strasznym mieście, gdzie prześladuje się mniejszości seksualne, a policja nic nie robi, że o mieszkańcach nie wspomnę. Nie wstyd mu teraz? Nie chce oddać tego certyfikatu, tak jak zrzekł się przynależności do Kościoła? To zastanawiające.

Możemy sobie troszkę z nich podrwić, ale wiemy, że sprawa jest poważna, bo chodzi o to, by sprofilować przeciwnika, pozbawić go możliwości obrony, a nawet możliwości argumentowania w swojej sprawie, a na koniec zniszczyć. W jaki sposób, to już się zobaczy. To jest metoda, którą łatwo wskazać. Na pewno tego nie pamiętacie, ale ja pamiętam. Pokazywali kiedyś w telewizji taki program – Latarnia czarnoksięska. Było to podobne do programu „W starym kinie”, ale inny zasłużony funkcjonariusz opowiadał o filmach. Taki bardziej podobny do arystokraty, gdzieś z południa, z Francji, albo Włoch. Pokazywał on w tym programie głównie filmy radzieckie. Ja obejrzałem dwa – jeden o zaprowadzeniu komunizmu w Mongolii, jeszcze niemy, a drugi o wolności jaka zaświtała w ZSRR. W tym drugim wystąpiła wybitna, rosyjska aktorka, Lubow Orłowa. Grała ona kobietę, która musiała uciekać z USA, albowiem miała dziecko z Murzynem. Groziła jej śmierć za przestępstwo rasowe. Całe szczęście, było gdzie uciekać. Finałem jest sprawa sądowa, jak najbardziej publiczna, gdzie amerykański adwokat, o wyglądzie demonicznego fryzjera, tłumaczy zgromadzonym licznie towarzyszom co to jest przestępstwo rasowe. Oni zaś nie mogąc uwierzyć w jego podłość milczą. Potem wstaje jakiś zasłużony radziecki profesor – stary ubek o wyglądzie dobrotliwego pediatry – i mówi, że w ZSRR każdy może mieć dzieci jakie chce: białe, czarne, kolorowe, nawet w kropeczki. I śmieje się przy tym serdecznie. Na koniec pokazują małe, śliczne Murzyniątko.

I popatrzcie sami, czy to nie jest niezwykłe – w ciągu jednego pokolenia ludzie zapominają o tym, jak działa zbrodnicza propaganda i łapią się na te same plewy. I mowy nie ma, żeby trafił do nich jakikolwiek racjonalny argument. Wiara w to, że tym razem nie skończy się wszystko rzezią i łagrami, że teraz będzie już cudownie, jest nie do zwalczenia.

Zapraszam do księgarni www.basnjakniedzwiedz.pl do sklepu FOTO MAG i do księgarni Przy Agorze

zapraszam też na stronę www.prawygornyrog.pl

O fascynujących fragmentach opisów, które są jednakowoż pełne grozy

Nie ma to jak porządnie kogoś wystraszyć. Czasem mi się udaje, ale częściej sam jestem w strachu. Metody straszenia, jakie się stosuje wobec nas ostatnimi czasy są już tak beznadziejne, że szkoda w ogóle o nich gadać. Sprowadzają się bowiem do trzech cyfr – 447. Choć jasne jest przy tym, że dopóki jakiś żyd nie zacznie wyrywać Bogu ducha winnym ludziom drzwi z framugą, nikt na to nie zwróci najmniejszej uwagi. Treści za pomocą których wywołuje się strach, mogą być przecież także zmyłką, o czym zdaje się nikt nie pamięta. A wiara w to, że to właśnie żyd, a nie kto inny zabierze nam wszystko i puści z torbami wzrasta w miarę, jak przybywa ludziom lat.

Widzę tę kwestię w innym nieco świetle i jestem przekonany, że jeśli przyjdzie do wielkiego rabunku, żadnego żyda w pobliżu nie będzie. Więcej, żadna poszlaka nie będzie wskazywać na to, że jakikolwiek żyd ma z tym cokolwiek wspólnego. I to tyle tytułem wstępu. Treścią zaś dzisiejszej notki będą okoliczności, w jakich zaczyna się systemowy rabunek, obudowany propagandą mającą go zasłonić. Mam kilka przykładów. Pierwszy to XVII wieczna Ukraina i Polska w ogóle. Każdy wie, choć wielu nie pamięta, że na Ukrainie prowadzono przez cały czas akcję kolonizacyjną. Zajmowali się tym ludzie tacy jak Jeremi Wiśniowiecki, Jerzy Niemirycz, ale także Michajło Chmielnicki, ojciec Bohdana. Akcja osadnicza oznacza, że przywozi się ludzi, a ludzie ci budują osiedla i zaczynają produkcję. Jeśli idzie im dobrze rodzi się ostra konkurencja, która może doprowadzić do zajść nieprzewidzianych, ale pęknięcia istotne w tym systemie nie są widoczne na pierwszy rzut oka. Widoczna jest tylko polityczna propaganda. Źródło konfliktu prawdziwego bowiem jest w bankach, nawet nie na dworach, które akcję osadniczą w newralgicznych rejonach firmują. Jeśli spojrzymy w ten sposób na sprawę, przyjdzie nam się zgodzić z opisem takim – wojna z Chmielnickim była klęską jaką ponieśli wszyscy, którzy – bez patronatu państwa – próbowali cywilizować step. Nikt nie zarobił, wszyscy stracili. To nie mogło pozostać niezauważone. I kolejna próba kolonizacji stepu pontyjskiego, przeprowadzona została już inaczej. Najpierw niderlandzkie i angielskie banki wzmocniły państwo, które rozciągnęło swój protektorat nad tym newralgicznym terenem – a stało się to w wyniku wojen tego państwa z Turcją, a także rozbiorów Rzeczpospolitej, a następnie wpuściło nad Dniepr osadników niemieckich. Potem to samo powtórzono nad Wołgą. Państwem, które dostało od banków szansę, było rzecz jasna państwo rosyjskie. Wróćmy jednak do systemowego rabunku. Kiedy on się zaczyna? Myślę, że wtedy, kiedy dochodzi do naprawdę dużej prosperity. Mówią nam o tym wszystkie książki z serii gospodarczej jakie wydałem. Kiedy zaczyna się naprawdę dobra koniunktura wybucha gwałtownych kryzys. To w jaki sposób zostanie on sprowokowany ma znaczenie drugorzędne, albowiem narzędzia prowokacji są różnorodne i zawsze coś praktycznego i skutecznego pod ręką się znajdzie. Czy to będzie konflikt religijny podsycany przez propagandę, czy coś innego, nie ma to znaczenia. Z naszego punktu widzenia, dzisiaj istotne jest tylko to, że kryzys zaczyna się wtedy kiedy wszystkim wydaje się, że już jest dobrze, a konflikty znajdują się daleko za granicami.

Kolejnym opisem, którego fragmenty budzą grozę, jest opis prosperity Wandei przez rozpoczęciem wojny domowej. To jest niezwykłe. Kraina była bogata, a jej bogactwo wynikało z korzystnych decyzji administracyjnych, a także z faktu, że uruchomiono tam wielką produkcję wełny. Jak słyszę „wełna” , albo „owce” to chwytam za siekierę. Takiego nawyku dorobiłem się przez ostatnie lata. No więc Wandea była miejscem, gdzie produkowano mnóstwo wełny. Była też ostatnią krainą w całej Francji, wierną królowi. Królowi, nie koronie, bo przywiązanie do osoby panującego było podstawą doktryny politycznej Francji. Wojna w Wandei przechodziła przez różne fazy, ale nigdy nie było tak, że Wandejczycy nie chcieli pertraktować z republiką. Chcieli, a warunki stawiali naprawdę niezbyt dolegliwe. Chcieli mieć swoich księży i święty spokój, to wszystko. Za każdym razem okazywało się, że to zbyt wiele. Im bardziej Wandejczycy chcieli pokoju, z tym większym okrucieństwem traktowała ich republika. Oczywiście, można to złożyć na karb obłędu rewolucyjnego, ale my się nie możemy zniżać do takich wyjaśnień, szczególnie jeśli sobie przypomnimy, jakimi złodziejami i malwersantami byli republikańscy generałowie. No i cała republikańska armia. Dewastacja Wandei dokonana została na wyraźne polecenie, od którego nie było odwołania. Ktoś to polecenie wydał, ale ja nie wiem kto. Trzeba by sprawdzić na jakim kredycie wisiała republika i kto płacił łapówki takiemu Westermanowi na przykład. Ludzie, którzy zniszczyli Wandeę, sami zostali niebawem pozbawieni głów, w pokazowych, szybkich procesach, a to mnie już całkiem przekonuje, że rewolucja, to eksperyment gospodarczy, a nie ideologiczny.

Podobnie jak w przypadku Ukrainy, okrucieństwo stosowane w Wandei miało charakter pokazowy. Wieści o nim były rozpowszechniane, aż do momentu, kiedy ktoś powiedział stop i wszystko się zatrzymało. Do dziś nie można o Wandei ani pisać ani mówić z sensem. A co to znaczy z sensem? Oto przykład – w roku 1795 powstańcy zostali zasileni kontyngentem wojsk angielskich, a następnie, maszerując na Rennes, ponieśli najbardziej chyba spektakularną klęskę. Jak to jest możliwe, że działając wespół z sojusznikiem, który dysponuje potężną flotą, ponosi się klęskę? To znaczy chyba tyle, że sojusznik nie jest w tę akcję zaangażowany serio, a jedynie udaje. Tak mniemam, choć mogę się mylić.

Porzućmy teraz te dawne czasy, o których już dziś nikt nie myśli i popatrzmy co dzieje się wokół nas. Mamy te konferencje, które odbywają się w coraz to ciekawszych, odnowionych i bardziej luksusowych obiektach. Obiektów takich przybywa, a ostatnia dekada, to był prawdziwy ich wysp. Wszystko to, bez względu gdzie stoi, czy na Lubelszczyźnie, czy pod Łodzią, czy nad morzem, jest obłożne i pełne ludzi. Jak ktoś chce naprawdę wypocząć i odzyskać spokój, nie musi już jechać w Tatry i tam czekać 6 godzin, aż go wpuszczą na Kasprowy. Może to zrobić gdzie indziej, w okolicznościach bardzo ciekawych. W końcu chodzi o regenerację psychiczną, a nie o coś innego, a do tego nie są potrzebne góry, wystarczy przyzwoicie utrzymana architektura, znośna kuchnia, kawałek basenu, łąka i las na horyzoncie. Nie wiem czy zauważyliście, ale kraj się zmienił przez ostatnią dekadę, a nawet nie przez dekadę, przez ostatnie pięć, siedem lat. I to jest niezwykłe. Pytanie tylko, czy te zmiany dadzą się utrzymać i czy my, patrząc na te drogi, którymi możemy bezpiecznie dojechać w różne miejsca, na te pałace i zamki, które otwierają się dziś przed każdym właściwie, bo każdy, nawet jak ma mało pieniędzy, może sobie raz na rok, na tydzień do takiego obiektu pojechać, myślimy o zagrożeniach. Mam wrażenie, że nie. A czy powinniśmy? Oczywiście tak. Tylko, że musimy myśleć o zagrożeniach poważnych. Nikt nie likwiduje prosperującej krainy za pomocą podstępu. To zawsze jest działanie jawne, wynikające wprost z tego, że prosperity wywołuje zawiść konkurencji, albo podcina podstawy bytu innych, konkurencyjnych organizacji. I takich spraw nie załatwia się ustawą 447 czy jakąś inną. To się załatwia wojskiem, albo terrorem. Ten zaś musi być sprowokowany.

Na dziś to tyle, zapraszam do księgarni www.basnjakniedzwiedz.pl do księgarni Przy Agorze i do sklepu FOTO MAG

Zapraszam też na portal www.prawygornyrog.pl

Dlaczego humaniści są nieprzekonujący?

Kim są humaniści? To są funkcjonariusze propagandowi projektów niejawnych. Taką definicję wymyśliłem dziś z rana. Cała ich energia wydatkowana jest na to, by zakamuflować polityczne przedsięwzięcia, które mają w poważny sposób zmienić oblicze świata. Ponieważ nie można zatrudnić armii humanistów i im płacić, praktyka jest taka, że tworzy się hierarchię, w której opłacani są tylko najważniejsi propagandyści, a reszta tyra za darmo w nadziei na to, że zostanie doceniona. Można postawić taką oto hipotezę – humanizm jako projekt obejmuje różne dziedziny życia, ale w istocie jego celem jest realizacja planów politycznych. Jest to narzędzie, którym posługiwały się i posługują banki, państwa i różne ponadpaństwowe organizacje, przeważnie z niewielkim skutkiem. Humanizm bowiem to typowa propagandowa ściema, którą odrzuca się precz kiedy przychodzi do twardych negocjacji politycznych. Nie oznacza to jednak, że humanizm traci na aktualności. O nie, on będzie ważny zawsze, bo zawsze dorastają nowe pokolenia frajerów, którym trzeba – za pomocą różnych wartości humanistycznych – przemeblować łeb. Humanizm nie zmienił swojego charakteru od samego początku, ale stał się i do dziś pozostaje narzędziem w ręku państw świeckich, a przez to nie można go tak po prostu odrzucić i zdemaskować. Państwo bowiem świeckie – republika – państwo zaopatrzone w tajną i jawną policję, policję skarbową, armię z poboru lub najemniczą, musi to swoje niepiękne oblicze czymś zasłonić. Zasłony zaś produkowane są na uniwersytetach, w myśl zasad obowiązujących dawno temu, we Florencji, w czasach kiedy Medyceusze próbowali przyłączyć do swojego konsorcjum Konstantynopol i potrzebowali jakieś propagandowej płaszczyzny porozumienia z Grekami, płaszczyzny nie do końca tożsamej z tym co proponował Kościół. To jest moja hipoteza i nie trzeba się do niej wcale przywiązywać. Można się z niej szczerze pośmiać, do czego zachęcam. Dlaczego nie połączyli, spyta ktoś? O wyjaśnienie tej kwestii musicie poprosić Wenecjan. Humanizm rozprzestrzenił się po Europie nie dlatego, że był nową piękną ideą, która uwalniała ludzi jakichś skostniałych schematów życia i myślenia, ale dlatego, że był wygodnym narzędzie propagandowym i wygodnym sposobem komunikowania treści niejawnych. Był też dobrym kamuflażem dla nieszczerych intencji. A im więcej młodych entuzjastów podnosiło i brało za swoje tak zwane wartości humanistyczne tym łatwiejsze życie mieli ludzie, używający humanizmu jako narzędzia komunikacji niejawnej. I tak to zostało do dziś.

Humanizm materializował się w sztuce i nadawał jej wartość sakralną, nie zawsze tożsamą z jakością jaką sztuce nadawał Kościół. Przedmioty zaś sztuki zawsze tworzyły i tworzą rynek. Ten zaś jest obszarem spekulacji. Ponieważ szkolnictwo artystyczne, poprawcie mnie jeśli się mylę, nie miało wiele wspólnego z wykształceniem humanistycznym, a przeciwnie wiele z wykształceniem praktycznym i zawodowym, stulecia całe trwało zanim humanizm mógł oddzielić się od jakości rozumianej, jako dobre wykonanie jakiegoś przedmiotu i zacząć szermować, na tak zwanego chama, oszukanymi ideami. Rynek artefaktów został zabetonowany i w zasadzie wszystkie wartościowe i uwodzicielskie przedmioty znajdują się już w muzeach. Humanizm jednak nie umarł, nie stał się mumią, ale żyje i próbuje nas przekonać, że istnieje coś takiego jak eksperyment artystyczny. To znaczy, że ktoś, kto nie odebrał wykształcenia zawodowego, a jedynie humanistyczne, może tworzyć piękne przedmioty zbytku. Bo wszak o to, by propagować doczesny zbytek chodziło we wczesnej fazie lansowania humanizmu. To jest nie do przeprowadzenia w świecie realnym, bo zaprzeczą temu doświadczenia zmysłów. No, ale mamy przecież ideologię i politykę, która – negując te doświadczenia – wmawia – również na chama – że grupka oszustów finansowanych z nierozpoznanych budżetów tworzy coś wartościowego. Dlaczego wartościowego? Tego do końca nie wiemy, ale musimy rzecz przyjąć na wiarę. Można powiedzieć, że to nowa, humanistyczna, albo świecka tradycja. Trwające od 150 lat zawody w rzyganiu na ścianę i dokręcaniu do tego jakichś motywów. Nie da się już niestety ukryć faktu, że humanizm jest na sztywno połączony z polityką, albowiem unieważniony został rynek sztuki. Może to za duży skrót myślowy, ale trudno. Nie ma już o czym gadać serio po prostu, a jasne jest, że nikt nie będzie omawiał prac Katarzyny Kozyry bez skandalu. To znaczy Kozyra nie istnieje jeśli na nią nie naplują. Może sobie robić co chce, nawet dostać raka i nikogo to nie obejdzie. Musi być skandal i agresja, żeby ona i jej podobne nimfy mogły żyć. Nie można mówić poważnie o tym co pokazuje się jako sztukę, bo ludzie zwani humanistami, dobrze wiedzą do czego ta sztuka służy i muszą, podkreślam, muszą wywołać efekt publicznego zainteresowania. A to mogą zrobić jedynie poprzez skandal polityczny, religijny lub obyczajowy. Wiąże się to rzecz jasna z unieważnieniem wykształcenia, nie tylko zawodowego, ale także humanistycznego. Nie ma z kim i o czym rozmawiać, nie ma się o co spierać, albowiem humaniści współcześni, zostali przez swoich zniecierpliwionych sponsorów postawieni wobec wyzwań poważnych. Muszą przekonać publiczność, że grafomani piszą interesujące książki, że problemy starych alkoholików są niesłychanie głębokie, że przemoc ideologiczna nie jest przemocą, ale wolnością. I muszą to zrobić szybko. O co idzie gra? Bo chyba jasne jest, że wymienionymi metodami nie da się osiągnąć politycznego sukcesu, a kiedy opadną już zasłony, humaniści, wliczając w to profesorów uniwersytetu, zostaną postawieni do kąta z kategorycznym zakazem puszczania pary z gęby. Pewnie o jakiś rynek, albo może nawet o kilka rynków i kontrolę nad nimi. Na rynku artefaktów sprawy są już pozamiatane i wszystko co ma jakąkolwiek wartość jest pod kontrolą. No, ale są inne rynki, które można uporządkować i podporządkować używając jako narzędzia współczesnej wersji humanizmu. Ja nie wiem jakie, ale mam poważne intuicje, że o to właśnie chodzi. Może Wy macie jakieś sugestie?

Na koniec jeszcze słów kilka o prowokacjach dokonywanych w imię współczesnej wersji humanizmu. Nie istnieje on bez skandalu religijnego. To znaczy jest dziś propagandą jawnie wymierzoną w Kościół, a poznajemy to po instalacjach takich jak ta
https://www.onet.pl/?utm_source=poczta.wp.pl_viasg_warszawa&utm_medium=referal&utm_campaign=leo_automatic&srcc=ucs&pid=9c781b18-dc2b-421f-89c5-b318ea79bac1&sid=58fea33d-e354-4b84-8f95-8952bf982bba&utm_v=2

Którym nadaje się charakter sakralny, nie poprzez to, że jest tu wyobrażenie Matki Bożej, ale poprzez to, że jest to negacja boskości Maryi. Te bardzo prymitywne instalacje, zastępują dziś wszystko to, co można podciągnąć pod humanistyczną wytwórczość w dziedzinie sztuki. Nic więcej nie zostało. Może poza tym pytaniem – o jaki rynek tym razem chodzi?

Zapraszam do księgarni www.basnjakniedzwiedz.pl, do księgarni Przy Agorze i do sklepu FOTO MAG przy stacji metra Stokłosy.

Zapraszam też na stronę www.prawygornyrog.pl

Poetyka wojny

Mam nadzieję, że dzień dzisiejszy nie będzie obfitował w standardowe, serwowane już od dwudziestu lat głupstwa i okropieństwa, dla których firmą stał się Zychowicz. Sam postanowiłem napisać coś o sposobach przedstawiania wojny w filmach, a mało co się do tego tak nadaje, jak Powstanie Warszawskie. Mogę się mylić, ale w mojej ocenie obrazy dotyczące Powstania, wszystkie jak jeden, służą dewastacji emocji. Ktoś może powiedzieć, że trudno, takie były te wypadki i pokazując je nie można unikać, ani scen pojedynczych, bestialskich mordów, ani gwałtów zbiorowych, ani samobójstw czy topienia w kanałach. To musi być pokazane. Moim zdaniem nie musi, ale jest pokazywane, ponieważ twórcy obrabiający temat Powstania nie wiedzą co innego mieliby pokazywać. Do pokazywania jest wiele, ale problem polega na tym, że trzeba mieć na to pozwolenie i gwarancję, nie sądzę, żeby jakiś producent w Polsce wydał zgodę na zrobienie filmu o Powstaniu oczami niemieckiego żołnierza, albo nawet lepiej – oficera. Moim zdaniem taki film byłby potrzebny. Nigdy jednak nie powstanie. Dlaczego? Temat Powstania był zabetonowany przez komunę i mowy nie było, żeby go obrabiać i dyskutować o samym wydarzeniu. Mieliśmy „Kanał”, potem „Urodziny młodego Warszawiaka”, film o Baczyńskim, bardzo słaby i to w zasadzie wszystko. No i to współczesne „Miasto 44”, beznadziejny gniot bez scenariusza właściwie. Była jeszcze sztuka teatralna o dylematach moralnych dowództwa, w której Okulickiego zagrał Jan Frycz. Wszystkie te filmy mają jedną wspólną cechę, która je moim zdaniem dyskwalifikuje – one próbują podnieść rangę Powstania i przekonać widzów, że było to coś naprawdę ważnego. Wydarzenie, które- przemienione w kult – posłuży wychowaniu przyszłych pokoleń. Tak to już jest z kultami, że kiedy się pojawiają, natychmiast wywołują reakcję profanów. Ja zaś, obserwując różne publicystyczne i propagandowe ruchy, jestem przekonany, że wystąpienia profanów wpisane są w promocję kultu. Nie mogę więc traktować serio ani jednego ani drugiego.

Próbowałem ostatnio oglądać film „Furia”. Ten o czołgach. Nie dałem rady. Najpierw obejrzałem koniec, potem – innego dnia – początek i został mi jeszcze środek, który może obejrzę, a może nie. Mam w sobie bowiem głęboką pewność, że filmy takie niosą przesłanie fałszywe. My zaś, pokazując swoją wersję wojny, próbujemy im dorównać, nie rozumiejąc po co Amerykanie je w ogóle kręcą. Film wojenny to propaganda wręcz skrystalizowana. Ma swój skodyfikowany język, odczytywany automatycznie przez odbiorców takich filmów, do takich filmów dodaje się specjalny rodzaj muzyki, a także występują w nim aktorzy o specjalnych cechach. Główny konflikt i cały napęd takiego obrazu uzyskuje się poprzez zestawienie, całkiem nieprawdopodobne, dwóch postaw – starego wyjadacza i żółtodzioba. Tak jak to było widać w „Furii”. Numery takie były już wielokrotnie wyszydzane, nie ma więc potrzeby, bym ja to czynił ponownie. Ktoś powie, że inaczej nie można. Można, ale się tego nie robi, albowiem istotny sens obrazów wojennych przestanie mieć znaczenie. Pojawią się za to inne sensy. Być może niepożądane. Co z tego rozumieją twórcy filmowi w Polsce? W zasadzie nic. Oni, po staremu, chcą trafić do młodzieży, nie mając pojęcia czym ta młodzież naprawdę się ekscytuje. A wręcz podstawiając siebie w miejsce młodzieży. No bo jak inaczej określić zilustrowanie filmu o Piłsudskim taką oto muzyką:
https://www.youtube.com/watch?v=qaFdCbY8_UY
To jest w zasadzie nie do wytłumaczenia. Można to oczywiście nazwać katastrofą i pisać jakieś polemiki, ale po co? I tak wiemy, że chodziło o podzielenie budżetu i pretekst do tego. Do czyjej bowiem wrażliwości ma trafić ten tekst i te dźwięki i jaki tam efekt wywołać?

Mistrzami konwencji filmu wojennego, filmu który zawsze był, jest i będzie osią propagandy mocarstwowej, byli filmowcy radzieccy. Kto oglądał film „Ojciec żołnierza’, ten wie o co chodzi. Technologia i polityka spowodowały, że dziś najlepsi są Amerykanie, a w Rosji kręci się słabizny typu „Biały tygrys”, w których najważniejszą rolę odgrywają pociski z wrogich czołgów mijające się w powietrzu. Nic bowiem ponad chłopackie ekscytacje nie interesuje reżyserów i producentów. W Polsce zaś, z całym impetem, filmy opowiadające o wojnie wplecione zostały w bieżącą, polityczną propagandę. Tak, jak ktoś to już zauważył, gazownia i reszta sił postępu, postanowiły zawłaszczyć Powstanie, albowiem próba zrobienia z bohaterów antysemitów, co mordują żydów zakończyła się ciężką chorobą alkoholową Michała Cichego, z której, zdaje się, nie jest on w stanie wyjść do dzisiaj.

Co zrobić, żeby nakręcić interesujący film wojenny, który nie będzie kalką, ani idiotycznym eksperymentem, czy po prostu oszustwem? Trzeba poszukać nowej jakiejś konwencji, a to znaczy, że trzeba poszukać nowego sensu tych wypadków. Ja mam oczywiście kilka propozycji, które są jakoś tam osadzone w tradycji literackiej, ale mogą być na nowo eksploatowane. I nie chodzi mi tutaj o to, by konfrontować 90 letniego powstańca z młodymi narodowcami, jak to się odbywa na naszych oczach. Pomyślałem, że można by było zrobić film o złodziejach, okradających opuszczone mieszkania, z których okoliczności czynią najpierw bohaterów, a potem męczenników. Można zrobić film o tym dlaczego Iranek-Osmecki wydał wyrok śmierci na Rettingera, albo o tym w jaki sposób politycy mocarstw ukrywali sam fakt wybuchu Powstania. Można zrobić film o tragicznych złudzeniach emigracji i nie zakończyć go żadną optymistyczną pointą typu – płynie Wisła, płynie, a dookoła Polska szumi…Można zrobić film o jasnowidzach, których w Warszawie było kilku, a najsłynniejszym z nich był Stefan Ossowiecki. Można w ogóle zrobić film o okultyzmie w II RP i zakończyć go finałem w postaci Powstania. To są, w mojej ocenie, rozwojowe koncepcje, które – przy odrobinie promocji – nakręciłby koniunkturę na polskie filmy. Nic takiego się jednak nie stanie. Przyczyna zaś tego jest moim zdaniem jedna – wszyscy filmowcy, aktorzy i producenci chcą tak naprawdę kręcić filmy o sobie. Ja wiem, że to brzmi dziwacznie i niewiarygodnie, ale popatrzcie na te obrazy, na tych aktorów, uosobienie szlachetności o cnót, na te dylematy. Wszystko to służy poprawieniu humoru człowieka, który uważa, że musi zmagać się z tematyką wojenną, zamiast kręcić filmy albo pisać książki o wrażliwych kobietach i mężczyznach, którzy niespodziewanie zakochują się w sobie. To jest prawdziwa przyczyna naszej biedy. Nie wiem jak Wy, ale ja bym wybrał tych złodziei, albo okultystów. W najgorszym razie Iranka i Rettingera.

Zapraszam do księgarni www.basnjakniedzwiedz.pl , do sklepu FOTO MAG i do księgarni Przy Agorze, a także na stronę www.prawygornyrog.pl

Czy człowiek, który myśli, że jest psem, może wziąć udział w polowaniu par force?

Bo co do tego, że będąc dziś człowiekiem, udziału w takim polowaniu brać nie można to chyba jasne. Żaden człowiek nie będzie gonił biednego lisa wraz ze zgrają innych, sobie podobnych zwyrodnialców, aż do momentu kiedy ten lis padnie z wyczerpania. No, ale jeśli ktoś myśli, że jest psem i to jest jego świadomy i jawny wybór? Dlaczego zabraniać mu typowo psiej rozrywki, czyli gonitwy za dalekim kuzynem, z rudą kitą, po jesiennym polu? Czy to nie jest aby moralnie podejrzane? Jeśli ktoś jest psem, nie może słuchać „ludzkich” argumentów, bo one go z istoty nie obchodzą. Musi słuchać argumentów „psich”, a ludzie, którzy mu taką możliwość – przemiany w psa – stworzyli nie mają innego wyjścia, jak te jego wybory zaakceptować. Opowiadam więc już na samym początku – człowiek, który myśli, że jest psem, może wziąć udział w polowaniu par force. I nikomu nic do tego.

Kiedy wymyśliłem ten tytuł, a stało się to wczoraj z rana, pomyślałem, że pasuje on w zasadzie do wszystkiego. Ot choćby wczoraj – znalazłem w skrzynce zdjęcia przedstawiające bulwary nad Dunajem w cesarskim mieście Wiedniu. Wszystko, każdy kawałek trawy zajęty był przez rodziny tak zwanych uchodźców. Dokoła walały się śmieci i nikt z tych ludzi nie przejmował się tym, że spokojne do niedawna miasto, dzięki ich postawie zamieniło się w przedsionek piekła. Najmniej zaś obchodziło to urzędników, albowiem oni, nie mogą zabraniać człowiekowi, który myśli, że jest psem, udziału w polowaniu par force. No, ale niechby jakiś mieszkaniec Wiednia, taki co pamięta jeszcze kanclerza socjalistę Kreisky’ego wyrzucił jakiś papier obok kosza…Policja zaraz by mu wytłumaczyła, że popełnia wielki błąd i daje zły przykład zaśmiecając miasto. Tam, na tych bulwarach nie było widać ani jednego Austriaka, który wyglądałby na zasiedziałego w Wiedniu, Niemca socjaldemokratę. Wszyscy wyglądali jak terroryści, żony terrorystów, albo ich dzieci. I mieli w oczach tę charakterystyczną wyższość, która daje im poczucie bezpieczeństwa i bezkarności. Zupełnie jak psy goniące samotnego lisa.

Propaganda polityczna i obyczajowa zorganizowana jest dokładnie, kropka w kropkę na zasadach polowania par force. To znaczy aranżuje się okoliczności, w których istoty posiadające co prawda zęby i pazury, ale owych okoliczności nie rozumiejące, stają się całkowicie bezbronne. Zwróćcie uwagę, że każda afera polityczna i każda prowokacja jest tak zorganizowana. Przypomnę choćby aferę Dreyfusa. Kapitan, a potem pułkownik Dreyfus dożył swoich dni w spokoju, otoczony liczną rodziną, szacunkiem i poważaniem, wcześniej spędził kilka lat na atlantyckiej plaży, na wyspie zwanej Diabelską, w domku z pni palm kokosowych. Pisał tam i czytał książki dostarczane mu przez strażników. Wszyscy jego oskarżyciele i przeciwnicy zaś poumierali w niewyjaśnionych okolicznościach, nikt nie zapamiętał ich imion, a pamięć o nich nie jest kultywowana. Inaczej niż w sforze psów, które gonią za lisem – tam każdy ma swoje imię, jest hierarchia, właściciel ma ulubionego gończego, ale są też inne, które dobrze rokują. Lis jest bezimienny, a jego śmierć cieszy wszystkich, nie tylko sforę, ale także jeźdźców.

Dostałem także ostatnio zdjęcia tak zwanego marszu równości w Białymstoku. Marsz ten wyglądał – a mam ujęcie z góry – jak demonstracja dworskiej sfory asekurowanej przez szczwaczy i pachołków, którzy pilnie baczą, by żadnemu psu, a szczególnie temu, któremu pan okazuje najwięcej względów nic się nie stało. Oczywiście, dzikie bestie z krzaków, wyskakiwały co jakiś czas, ale przecież polowanie par force i jego zasady to jest rzecz dla mieszkańców lasu i pół niezrozumiała. Oni nawet mogą myśleć, że uda im się tym zachowaniem coś zdziałać, ale my wiemy przecież, że nie. Nic się nie uda, bo polowanie ma swoje zasady, a jego najważniejszą częścią jest propagandowy folklor, ten zaś każe uważać bezbronnego lisa, za groźnego drapieżnika, a w najlepszym razie za istotę, która – przez własną głupotę czy też przereklamowany spryt – straciła prawo do życia.

Czy wobec tego – ważne pytanie moim zdaniem – zasady i hierarchia sfory, obowiązują także ludzi, którzy biorą udział w polowaniu? Rzecz jasna nie. Zasady sfory są dla sfory i tylko ulubieńcom pana wydaje, się, że one obowiązują wszystkich, także samego pana. To jest złudzenie, a o tym jak bywa ono bolesne przekonał się już niejeden krnąbrny pies. Całe szczęście zasady szkolenia psów są twarde, brutalne i jedna czy dwie pokazówki z biciem szpicrutą po grzbiecie załatwiają sprawę. No, ale prócz bicia są także nagrody za wierność, mięso, kości i takie tam, inne frykasy. Dla najlepszych jednak jest sława i zainteresowanie organizatorów innych polowań. Często bywa tak, że zalety psa muszą być podkreślone jakimś szczególnym rysem, to znaczy muszą być nieco podrasowane, bo nie zawsze organizuje się polowania par force, nie zawsze jest okazja, żeby się wykazać. Sława zaś musi trwać, żeby można było powiększać sforę, dając nadzieję innym psom na to, że mogą, poprzez wierną służbę, zapracować na mięso i kości. Oto proszę przykład, jak propagandowa gawęda idzie za wiernym psem i czyni zeń, bohatera polowań, choć on sam już w żądnych polowaniach udziału nie bierze.

https://kultura.onet.pl/ksiazki/szczepan-twardoch-ciesze-sie-z-tych-kilku-snow-z-trwoga-bo-one-mnie-czegos-nauczyly/8k7ms7e

Widzimy tu wyraźnie, że pogoń za bezbronnym lisem, z całkowitą gwarancją bezpieczeństwa została nagrodzona. Pies zaś będzie miał od tej pory nad swoim legowiskiem tabliczkę z napisem – dzielny Funio.

Rodzi się pytanie – dlaczego widząc to wszystko nikt nie daje adekwatnego do sytuacji opisu? Myślę, że powodem jest ten niezwykły urok, jaki ciągle tkwi w polowaniach par force. Tym, którzy je aranżują, oczywiście niczego tłumaczyć nie trzeba, ale gromadzące się na polach i przy miedzach chłopstwo, co pozostawiło swoje sprawy i problemy w chałupie, albo ich nie rozumie i współczuje lisowi, albo – i tych jest większość – czuje, że trzeba tego lisa zagonić na śmierć, bo taka jest poetyka chwili i taka jest mądrość etapu. I nawet jeśli ktoś dostrzeże istotny sens polowań par force, pary z gęby nie puści, bo może się okazać, że pan zabroni mu wypasać bydło w lesie.

My tutaj, całe szczęście nie mamy takich dylematów i przejmować się niczym nie musimy. Na koniec jeszcze jedno pytanie – czy kreowanie króla sfory, to znaczy pardon, chciałem rzec, dynamicznego, twardego i nie lękającego się bezbronnych lisów pisarza, zawsze wygląda w ten sam sposób? Myślę, że tak. My jednak pochłaniając dawniejsze publikacje podobnych temu tutaj Funiowi, spryciarzy, wierzymy w urok dawnych polowań i sądzimy, że wtedy, ho, ho, wtedy na pewno było inaczej. Prawdziwie, wzniośle i godnie, a także romantycznie i niebezpiecznie. Nie było. Zawsze było tak samo. A to z tego względu, że utrzymanie psiarni kosztuje i nikt nie będzie ryzykował utraty dobrych gończych. Co innego lisy…te mnożą się ponad miarę, każdy to wie.

Zapraszam do księgarni www.basnjakniedzwiedz.pl a także do księgarni Przy Agorze i do sklepu FOTO MAG

Zapraszam też na stronę www.prawygornyrog.pl

© Gabriel Maciejewski
27 lipca - 3 sierpnia 2019
źródło publikacji:
www.Coryllus.pl

Ilustracja © Rex / ITV / Archiwum ITP