Kolejnym przykładem niesłychanego wręcz bałaganu we władzach „Polski Londyńskiej” jest sprawa COK – czyli: „Centralnego Ośrodka Kierowniczego”. COK w składzie:
śp. Kazimierz Pużak przewodniczący Rady Jedności Narodowej
śp. Stanisław Jankowski – v-premier i Delegat rządu na Kraj
śp. Komorowski („Bór”) – Komendant Główny Armii Krajowej
Ten COK miał podejmować wszystkie ważne decyzje – i tak to rozumiał jego przewodniczący, Pużak. Było to „cokolwiek” sprzeczne z niedawnym postanowieniem, że decyzję o Powstaniu może podjąć Jankowski. Pużak podniósł w tej sprawie raban – ale dopiero 1-IX, kiedy dowiedział się o tej decyzji i było już (tym razem: naprawdę) za późno, by ją odwołać.
30-VII odbyło się prezydium CK PPS. Zygmunt Zaremba relacjonował, że doły partyjne są za Powstaniem. Nie przekonał Pużaka.
Również Stronnictwo Pracy zdecydowanie opowiedziało się przeciwko Powstaniu. Stronnictwa Narodowego nie trzeba było przekonywać – narodowcy tradycyjnie są przeciwko bezsensownym czynom zbrojnym.
Śp.płk Pluta-Czachowski relacjonuje, że gen.Okulicki na uwagę, że Powstanie może spowodować zburzenie miasta i ruinę ludzi odparł: „Protest Warszawy musi nastąpić, choćbyśmy mieli zagrzebać się w gruzach”.
Śp.płk.Bokszczanin na pytanie, jak podjęto ostateczną decyzję odparł: „W ciągu tygodnia zostało obalone wszystko, co przed tym zostało ustalone”.
26 sierpnia Jankowski powie: „Stało się nieszczęście… To był błąd… Ale decyzję podjąłem ja… i biorę za nią odpowiedzialność”.
Zdumiewające jest to, że dziś ten mega-błąd jest chwalony, a ówcześni decydenci, z Jankowskim na czele, nie są zgodnie przeklinani przez potomnych.
☞ „Kronika Powstania Warszawskiego” – pozostałe części
Ilustracja © NPTV / Niezależna Polska TV - www.nptv.pl
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz